Πέμπτη, Ιανουαρίου 13, 2011

Είδες η ΔΕΗ;


Αφού περάσαν οι γιορτές
και φάγαμε την κότα,
(μʼ ευαισθησία) η ΔΕΗ,
μας άλλαξε τα φώτα.

Με νέα τιμολόγια
και έκπτωση της πλάκας,
(το χρόνο είκοσι ευρώ)
πλήρωνε σαν μακάκας.

Μείωση για τον πλούσιο,
για τον φτωχό αυξήσεις,
(ω, πράσινη ενέργεια)
σκάσε, θα κολυμπήσεις.

Τα κέρδη της απείραχτα
επάνω στο τραπέζι,
(κοινωνική πολιτική)
με ξένο κώλο χέζει.

Δύ-στιχος

Τρίτη, Δεκεμβρίου 28, 2010

His Master's cooking....

Κυριακή, Δεκεμβρίου 19, 2010

Πολιτισμός ή πολιτική;


ΕΥΓΕ

Μία μπουκιά πολιτισμό,
εστήθηκα να πάρω,
στο Κέντρο το Πνευματικό,
μα "έφαγα" ένα σμπάρο.

Για την αδελφοποίηση
περίμενα ν' ακούσω,
και άκουσα πολιτικά
προγράμματα με λούσο.

Η γλώσσα η λανθάνουσα,
τα αληθή τα λέγει,
κι όχι μόνο τα όμορφα
που το μυαλό διαλέγει.

Είπε για Κερκυραϊκό
πολιτισμό ο Σπύρου,
αντί Επτανησιακού
(το τέλος του ονείρου;)

Ν' ακούσω δεν εμπόρεσα
τον κάθε ψηφοθήρα,
τσαντίστηκα και έφυγα
και τα βουνά επήρα.

Δύ-στιχος

Ο ζωγράφος και...το πριόνι

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ


Την Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου παραμονή Χριστουγέννων στις 12 το μεσημέρι
ο Νίκος Γιούσεφ με το μουσικό πριόνι του και ο Κωστής Σελεβίστας με τη κιθάρα του θα μας πουν τα κάλαντα στο εργαστήριο του Μπάμπη Πυλαρινού στα πλαίσια της έκθεσης ζωγραφικής του, "Απλωμένα Ρούχα"


Για το Νίκο Γιούσεφ και το μουσικό πριόνι του δείτε εδώ
http://pilarinos.blogspot.com/2010/09/blog-post.html
Άπλωμένα ρούχα κρέμονται και στο http://www.pilarinos.gr/

Χρόνια πολλά
Μπάμπης Πυλαρινός

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 16, 2010

ΕΠΑΝΑΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΜΕ ΕΛΑΦΡΩΣ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ



του Costa CarpeDiem από το FB

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 15, 2010

Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται....


΄
ποιον μου θυμίζει, ποιον μου θυμίζει....

Τρίτη, Δεκεμβρίου 14, 2010

Απλωμένα ρούχα


Περισσότερα εδώ:
http://www.pilarinos.gr

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 03, 2010

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 02, 2010

"Μαζί" στη δικαιοσύνη...

Για παράλειψη εφαρμογής του άρθρου 10 του νόμου 3870/2010 περί διαφάνειας των οικονομικών των συνδυασμών, κατηγορείται ο συνδυασμός "Μαζί για τη Ζάκυνθο" του εκλεγέντος Δημάρχου Στέλιου Μποζίκη", επειδή δεν αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο οι προεκλογικές δαπάνες του συνδυασμού, σύμφωνα με ένσταση που κατέθεσε ο αντίπαλος συνδυασμός του Δ. Κομιώτη...


σχετικό post: http://atsarantos.blogspot.com/2010/11/blog-post_9128.html

Παρασκευή, Νοεμβρίου 26, 2010

Ο Ευγένιος Ιονέσκο και το Θέατρο του Παραλόγου


Με αφορμή την σημερινή επέτειο γέννησης του Ιονέσκο , λίγα λόγια για τον ίδιο και για τις πρωτότυπες συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκε η «Φαλακρή τραγουδίστρια».Το πώς εμπνεύστηκε κι έγραψε ο Ιονέσκο το συγκεκριμένο έργο, είναι από μόνο του ένα ασυνήθιστο γεγονός, σαν αστείο. Αλλά ο Ιονέσκο δεν ήταν συνηθισμένη περίπτωση. Γεννημένος στις 26 Νοεμβρίου του 1912 στη Σλάτινα της Ρουμανίας από πατέρα Ρουμάνο και μητέρα Γαλλίδα περνάει τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Γαλλία. Η χώρα μου ήταν για μένα η Γαλλία, απλά και μόνο γιατί είχα ζήσει εκεί με τη μητέρα μου, θα πει λίγα χρόνια αργότερα, όταν στα 12 του και λόγω του διαζυγίου των γονιών του, αναγκάζεται να επιστρέψει στη Ρουμανία και να ζήσει μια διαφορετική ζωή, κοντά στον πατέρα του με τον οποίο είχε δύσκολη σχέση. Σε ηλικία δέκα χρονών γράφει τα πρώτα του ποιήματα και ένα σενάριο κωμωδίας στο οποίο υπάρχουν ήδη ορισμένα στοιχεία που αργότερα θα επαναληφθούν στα θεατρικά του έργα: Φαντάστηκα το απογευματινό μερικών παιδιών που ταράχτηκε από τους δυσαρεστημένους γονείς όταν είδαν την ακαταστασία. Τα παιδιά θυμωμένα, έσπαγαν τα πιατικά, έσπαγαν τα έπιπλα, πετούσαν τους γονείς τους από τα παράθυρα και τελείωναν βάζοντας φωτιά στο σπίτι.
Τελειώνοντας το σχολείο θέλει να γίνει ηθοποιός, αλλά ο πατέρας του τον αναγκάζει να σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του δημοσιεύει ένα μικρό βιβλιαράκι με στίχους, γράφει ένα μυθιστόρημα με θέμα τον εαυτό του και συνεργάζεται με πολλά περιοδικά. Το 1934 εκδίδει μια σειρά από φυλλάδια ενάντια σε καθιερωμένους συγγραφείς, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις στους λογοτεχνικούς κύκλους. Μετά το 1933, η πολιτική κατάσταση στη Ρουμανία είναι δύσκολη. Η ναζιστική ιδεολογία της βίας και του ρατσισμού έχει εισβάλει στο Πανεπιστήμιο. Κάθε διάλογος γίνεται αδύνατος και κάθε αντίσταση επικίνδυνη. Ο Ιονέσκο μαζεμένος στον εαυτό του, γράφει δεκάδες σελίδες στο ημερολόγιό του, αναλύοντας τις διαμάχες του με παλιούς φίλους και συναδέλφους που είχαν επηρεαστεί από το ναζισμό, και αντιπαραβάλλει τις προσωπικές του πεποιθήσεις. Η κατάσταση αυτή μεταφέρεται στο έργο του Ρινόκερος το 1958. Στη Γαλλία, θα επιστρέψει το 1938, πρώτα στη Σαπέλ-Αντενέζ των παιδικών του χρόνων, αργότερα στη Μασσαλία και το 1944 θα εγκατασταθεί οριστικά στο Παρίσι, πιάνοντας δουλειά ως διορθωτής σ’ έναν εκδοτικό οίκο νομικών βιβλίων.

Μέχρι τα 40 του θεωρεί ότι το θέατρο είναι κάτι που δεν τον ενδιαφέρει και δηλώνει ότι δεν έχει καμία κλίση για δραματουργός: Διαβάζω λογοτεχνία, δοκίμια, πηγαίνω μ’ ευχαρίστηση στον κινηματογράφο. Ακούω κάπου-κάπου μουσική, επισκέπτομαι τις εκθέσεις, σπάνια όμως πηγαίνω στο θέατρο. [...] Το να πάω στο θέατρο, σήμαινε για μένα να δω ανθρώπους, προφανώς σοβαρούς ανθρώπους, να γίνονται θέαμα. [...] Η παρουσία πάνω στη σκηνή ανθρώπων με σάρκα και οστά ήταν αυτό που μ’ έφερνε σε δύσκολη θέση, και μου προκαλούσε αμηχανία.
Σ’ αυτή την ηλικία αποφασίζει να μάθει αγγλικά και αγοράζει την γαλλο-αγγλική μέθοδο. Το αποτέλεσμα είναι να γράψει το πρώτο του θεατρικό έργο τη Φαλακρή τραγουδίστρια, της οποίας ένα μέρος του διαλόγου μιμείται τις ασυνάρτητες φράσεις μιας μεθόδου ξένης γλώσσας: Το κείμενο της Φαλακρής τραγουδίστριας ή του εγχειριδίου για την εκμάθηση των αγγλικών με τις έτοιμες εκφράσεις, με τους πιο ξεπερασμένους τύπους, μου αποκάλυπτε, ακριβώς μ’ αυτούς, τον αυτοματισμό της γλώσσας, τη συμπεριφορά των ανθρώπων, το να μιλάμε για να μη λέμε τίποτα, να μιλάμε γιατί δεν έχουμε τίποτα να πούμε προσωπικό, μου αποκάλυπτε την έλλειψη εσωτερικής ζωής, το μηχανισμό του καθημερινού, τον άνθρωπο που πλέει μέσα στο κοινωνικό του περιβάλλον, το ότι δεν ξεχωρίζουμε πια τίποτα. Το έργο είναι μια επίθεση ενάντια σ’ αυτό που ο Ιονέσκο αποκαλούσε παγκόσμιο μικροαστισμό, προσωποποίηση παραδεδεγμένων ιδεών και συνθημάτων, πανταχού παρών κονφορμισμό. Ο Ιονέσκο θεωρούσε ότι είχε γράψει την απόλυτη τραγωδία. Κι όμως, όπου παιζόταν το έργο, το κοινό έπεφτε κάτω από τα γέλια. Ο Ιονέσκο αρχικά αντέδρασε, αλλά τελικά συναίνεσε λέγοντας: Από τη στιγμή που το κωμικό είναι η διαίσθηση του παραλόγου, τότε, κατ' εμένα, το κωμικό είναι πολύ πιο κοντά στην απελπισία παρά το τραγικό.

Η Φαλακρή τραγουδίστρια, που στο πρόγραμμα χαρακτηριζόταν σαν «αντι-έργο», πρωτοπαίχτηκε στις 11 Μαΐου του 1950, στο Τεάτρ ντε Νοκταμπύλ, αφού προηγουμένως είχε απορριφθεί από την Κομεντί Φρανσαίζ. Η υποδοχή ήταν ψυχρή. Μόνο ο Ζακ Λεμαρσάν, κριτικός τότε στην εφημερίδα «Κομπά», κι ο θεατρικός συγγραφέας Αρμάν Σαλακρού, έγραψαν επαινετικά. Χρήματα για διαφήμιση δεν υπήρχαν, κι έτσι οι ίδιοι οι ηθοποιοί με κρεμασμένες μπρος και πίσω ταμπέλες, παρέλαυναν στους δρόμους μια ώρα πριν από την παράσταση. Το θέατρο όμως εξακολουθούσε να μένει άδειο. Πολλές φορές, όταν στο κοινό ήταν λιγότερο από τρεις θεατές, επέστρεφαν τα εισιτήρια κι οι ηθοποιοί γυρνούσαν σπίτι τους. Ύστερα από έξη περίπου εβδομάδες κατάθεσαν τα όπλα. Για τον Ιονέσκο, η πρώτη αυτή γνωριμία με το ζωντανό θέατρο στάθηκε κρίσιμη, όχι μόνο έμεινε κατάπληκτος σαν άκουσε το κοινό να γελάει μ΄ αυτό που εκείνος θεωρούσε τραγικό θέαμα της ανθρώπινης ζωής, κατάντια ενός γεμάτου απάθεια αυτοματισμού της αστικής συμβατικότητας και απολίθωση της γλώσσας, ένιωσε συνάμα και μεγάλη συγκίνηση βλέποντας πρώτη φορά πάνω στη σκηνή ζωντανά τα πλάσματα της φαντασίας του.
Σε φιλοσοφικό επίπεδο, η Φαλακρή Τραγουδίστρια βασίζεται πάνω στη σκέψη των υπαρξιστών διανοούμενων της εποχής, τότε που το θέατρο του παραλόγου διέτρεχε την λαμπρότερη περίοδό του. Ο συνδυασμός του έργου των ντανταϊστών, του Νικολάι Γκόγκολ και του Μπέρτολ Μπρεχτ ή των σουρεαλιστών και του Σαλβαδόρ Νταλί, καθώς και των υπαρξιακών θεωριών του Σαρτρ και του Καμύ, δημιούργησε ένας είδος θεάτρου που συνοψίζεται στα λόγια του Ιονέσκο όταν ο άνθρωπος χάνεται στον κόσμο, οι πράξεις του γίνονται παράλογες και άχρηστες.

Σύμφωνα με την περιγραφή του συγγραφέα, η έναρξη του μονόπρακτου γίνεται στο σαλόνι ενός εγγλέζικου αστικού σπιτιού, όπου ένα εγγλέζικο ζευγάρι, ο κύριος και η κυρία Σμιθ, κάθεται πλάι στο εγγλέζικο τζάκι τους .Ο κύριος Σμιθ καπνίζει την εγγλέζικη πίπα του διαβάζοντας την εγγλέζικη εφημερίδα του, και η κυρία Σμιθ, καθισμένη στην εγγλέζικη πολυθρόνα της, μαντάρει τις εγγλέζικες κάλτσες της. Μετά από μια μεγάλη διάρκεια εγγλέζικης σιωπής, και αφού το εγγλέζικο ρολόι του τοίχου, που δείχνει πάντα την αντίθετη ώρα απ΄ αυτή που είναι, χτυπήσει δεκαεπτά εγγλέζικες φορές, ο κύριος και η κυρία Σμιθ, επιδίδονται σ΄ έναν τετριμμένα καθημερινό και παράλογο διάλογο. Δέχονται την επίσκεψη ενός φιλικού τους ζευγαριού, του κυρίου και της κυρίας Μάρτιν, οι οποίοι αν και είναι σύζυγοι που βλέπονται και μιλάνε καθημερινά, δεν αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον. Μετά από πολλές συζητήσεις, σκέψεις και συσχετισμούς γεγονότων, αφού διαπιστώνουν πολλές «συμπτώσεις», αντιλαμβάνονται την μεταξύ τους σχέση. Τα διανοητικά ταραγμένα ζευγάρια, έρχεται να ταράξει ακόμη περισσότερο, ένας απρόσκλητος πυροσβέστης ο οποίος καταφθάνει και διηγείται απίθανες ιστορίες, όπως εκείνη που ένα μοσχαράκι έφερε στον κόσμο μια αγελάδα. Σε λίγο φεύγει για να προλάβει μια πυρκαγιά η οποία θα ξεσπάσει σε τρία τέταρτα και δεκαέξι δευτερόλεπτα ακριβώς στην άλλη άκρη της πόλης, αφού πρώτα ρωτήσει τους παρευρισκόμενους τι απέγινε η φαλακρή τραγουδίστρια, και πάρει την απάντηση πως χτενίζεται πάντα με τον ίδιο τρόπο. Τα ζευγάρια ξαναρχίζουν την κουβέντα τους, ανταλλάσσοντας εξωφρενικές κοινοτοπίες που καταλήγουν σε ουρλιαχτά, ενώ το έργο τελειώνει με την κυρία Μάρτιν να επαναλαμβάνει τα πρώτα λόγια του έργου, δίνοντας τη δυνατότητα να ξαναρχίσει το μονόπρακτο από την αρχή.
Στρώθηκα στη δουλειά. Αντέγραψα ευσυνείδητα ολόκληρες φράσεις από το αλφαβητάριό μου, με σκοπό να τις αποστηθίσω. Όταν τις ξαναδιάβασα προσεχτικά, έμαθα όχι μόνο Αγγλικά, αλλά και μερικές εκπληκτικές αλήθειες- πως η βδομάδα, για παράδειγμα, έχει εφτά μέρες, κάτι που ήδη ήξερα, πως το πάτωμα βρίσκεται χαμηλά και το ταβάνι ψηλά, πράγματα που επίσης ήξερα, αλλά ίσως δεν τα είχα ποτέ μου σοβαρά σκεφτεί, ή τα είχα λησμονήσει, και που ξαφνικά μου φαίνονταν τόσο αποσβολωτικά, όσο και αδιαφιλονίκητα αληθινά. Καθώς τα μαθήματα προχωρούσαν, δύο πρόσωπα έκαναν την εμφάνισή τους, ο κύριος και η κυρία Σμιθ. Προς μεγάλη μου κατάπληξη, η κυρία Σμιθ πληροφόρησε τον άντρα της πως είχαν αρκετά παιδιά, πως κατοικούσαν στα περίχωρα του Λονδίνου, πως ονομάζονταν Σμιθ, πως ο κύριος Σμιθ ήταν υπάλληλος, πως είχαν μια υπηρέτρια, την Μαίρη, κι αυτή Εγγλέζα...Θα ήθελα να υπογραμμίσω την αδιάψευστη, τέλεια αξιωματική φύση των ισχυρισμών της κυρίας Σμιθ, καθώς και την εντελώς Καρτεσιανή μέθοδο του συγγραφέα του Αγγλικού μου βιβλίου, γιατί το αληθινά αξιοθαύμαστο, σ΄ αυτό το αλφαβητάριο, ήταν η ξεχωριστά μεθοδική πορεία που α ακολουθούσε στην αναζήτηση της αλήθειας. Στο πέμπτο μάθημα, καταφτάνουν οι φίλοι των Σμίθ, οι Μάρτιν- πιάνουν τη συζήτηση και, ξεκινώντας από βασικά αξιώματα, προχωρούν σε πιο σύνθετες αλήθειες: «Η ζωή στην εξοχή είναι πιο ήρεμη απ΄ ό,τι στη μεγαλούπολη»... Μια κωμική κατάσταση, μ΄ έτοιμους κι όλας τους διαλόγους: δυο παντρεμένα ζευγάρια πληροφορούν σοβαρά το ένα τ΄ άλλο για πράγματα ολοφάνερα απ΄ την αρχή. Ύστερα όμως, συνέβη ένα περίεργο φαινόμενο. Δεν ξέρω πως, το κείμενο άρχισε ανεπαίσθητα ν΄ αλλάζει μπροστά στα μάτια μου, κι ανεξάρτητα από μένα. Οι πολύ απλές, φωτεινά καθαρές φράσεις που είχα μ΄ επιμέλεια αντιγράψει στο σημειωματάριό μου, σαν έμειναν μόνες, άρχισαν ύστερ΄ από λίγο ν΄ αναταράζονται, να ζυμώνονται, ώσπου έχασαν πια την ταυτότητά τους, φούσκωσαν και ξεχείλισαν. Τα κλισέ και οι κοινοτοπίες της συζήτησης στο αλφαβητάριο, που κάποτε, κάποιο νόημα είχαν, παρ΄ όλο που τώρα πια είχαν καταντήσει κενά κι απολιθωμένα, έδωσαν τη θέση τους σε ψευδό-κλισέ και ψευδο-κοινοτοπίες, εκφυλίστηκαν σε μια άγρια παρωδία και καρικατούρα, και τελικά η ίδια η γλώσσα, κατάντησε να είναι ασύνδετα κομμάτια από λέξεις. Όσο έγραφα το έργο, (γιατί είχε γίνει πια είδος έργου, ή αντι-έργου: παρωδία δηλαδή έργου, κωμωδία της κωμωδίας), ένιωθα άρρωστος, ζαλιζόμουνα και μ΄ έπιανε ναυτία. Αναγκαζόμουνα, κάθε λίγο και λιγάκι, να διακόπτω την εργασία μου, και χωρίς να πάψω ν΄ αναρωτιέμαι ποιος δαίμονας μ΄ έσπρωχνε να συνεχίσω, ξάπλωνα στο ντιβάνι, επειδή φοβόμουνα πως θα΄ βλεπα το έργο μου να βουλιάζει στην ανυπαρξία, παρασέρνοντας και μένα μαζί του».

Τέσσερα χρόνια μετά, την πρώτη παράσταση, το1954, ο Ζαν Ανούιγ γράφει ένα εκθειαστικό άρθρο στην πρώτη σελίδα της Φιγκαρό για τον Ιονέσκο και την ίδια χρονιά αρχίζει η έκδοση τον οίκο Γκαλιμάρ, των θεατρικών του έργων. Το 1957, τα έργα Η φαλακρή τραγουδίστρια και το Μάθημα, αρχίζουν στο θέατρο Υσέτ μια καριέρα με πρωτοφανή επιτυχία., και το 1960, η πρεμιέρα του Ρινόκερου στο θέατρο Οντεόν είναι θριαμβευτική. Δέκα χρόνια αργότερα, στις 22 Ιανουαρίου του 1970, ο Ιονέσκο εκλέγεται μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Ο ίδιος θα δηλώσει για την εκλογή του: Βοηθάει, είναι ένα ελαφρύ ηρεμιστικό χωρίς αντένδειξη.
Ο Ιονέσκο πεθαίνει στις 28 Μαρτίου του 1994. Η θεατρική του θεωρία, τα έργα του, και η συμβολή του στην ανανέωση της θεατρικής γλώσσας τον καταξιώνουν όχι μόνο ως έναν από τους εκπροσώπους του Θεάτρου του Παραλόγου αλλά ως τον ουσιαστικό ιδρυτή του.

Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από: Έσσλιν Μάρτιν, Το θέατρο του Παραλόγου, Ιονέσκο Σημειώσεις για τη Φαλακρή Τραγουδίστρια

πηγή: http://alepou.blogspot.com/2006/10/blog-post_30.html

Πέμπτη, Νοεμβρίου 25, 2010

Πρόσκληση

Στο νέο χώρο ελεύθερης καλλιτεχνικής και κοινωνικής έκφρασης που δημιουργήθηκε στη Ζάκυνθο, κοντά στην παλιά πυροσβεστική, πίσω από τις βενζίνες τσιμάρα AVIN που τον εγκαινιάζουν οι Τσιριτσάντσουλες


Σάββατο 27 Νοεμβρίου ώρα 8:30.
Είσοδος Ελεύθερη

Δευτέρα, Νοεμβρίου 22, 2010

Νέα μέτρα, νέες ...γιορτές


Σάββατο, Νοεμβρίου 06, 2010

Του Μνη μουνιού ο γάμος

Σάββατο, Οκτωβρίου 23, 2010

Παγκοσμιοποίηση

Το έφερε το μέηλ:

EΡΩΤΗΣΗ:

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ :

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑΣ DIANNA



ΕΡΩΤΗΣΗ :

ΓΙΑΤΙ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ :ΜΙΑ ΑΓΓΛΙΔΑ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ,

ΜΕ ΤΟΝ ΑΙΓΥΠΤΙΟ ΕΡΑΣΤΗ ΤΗΣ,

ΤΡΑΚΑΡΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΓΑΛΛΙΚΟ ΤΟΥΝΕΛ,

ΜΕ ΕΝΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ,

ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΟΛΛΑΝΔΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ,

ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΟΔΗΓΟΥΣΕ ΕΝΑΣ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ ΒΕΛΓΟΣ

ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΙΕΙ ΣΚΟΤΣΕΖΙΚΟ ΟΥΙΣΚΙ...

ΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΕΝΑΣ ΙΤΑΛΟΣ ΠΑΠΑΡΑΤΣΙ,

ΜΕ ΙΑΠΩΝΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ.

ΤΗΝ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΕΞΕΤΑΣΕ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ,

ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΕ ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΙΚΑ ΦΑΡΜΑΚΑ!!!

ΤΟ E-MAIL ΑΥΤΟ ΣΤΟ ΣΤΕΛΝΕΙ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ,

ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΥ BILL GATES,

ΚΑΙ ΠΟΥ ΜΑΛΛΟΝ ΕΣΥ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΛΩΝΟ ΤΗΣ IBM,

ΜΕ ΤΣΙΠΑΚΙΑ ΑΠΟ TAIWAN, ΚΑΙ ΚΟΡΕΑΤΙΚΟ MONITOR

ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓΗΣΕΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ

ΣΕ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΗΣ ΣΙΝΓΚΑΠΟΥΡΗΣ,

ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΦΟΡΤΗΓΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΣΑΝ ΙΝΔΟΙ

ΚΑΙ ΞΕΦΟΡΤΩΣΑΝ ΜΕΞΙΚΑΝΟΙ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ!!!

Τετάρτη, Οκτωβρίου 20, 2010

Καταπληκτικό! Ιδιοκτήτης ακινήτου ζήτησε «µαύρα» από τους ΔΝΤούδες!


Ήθελε απόδειξη για το µισό µίσθωµα

Ιδιοκτήτης ακινήτου στο κέντρο της Αθήνας, κοντά στον σταθµό του µετρό «Ευαγγελισµός», επιχείρησε να φοροδιαφύγει ακόµη και από το ∆ΝΤ, ζητώντας «µαύρα» από ανθρώπους που ήθελαν να µισθώσουν το διαµέρισµα του, χωρίς, βεβαίως, να γνωρίζει µε ποιους έχει να κάνει.

Οι άνθρωποι του ∆ΝΤ, προτού καταλήξουν να µισθώσουν τους δύο τελευταίους ορόφους πολυκατοικίας απέναντι από την Ακρόπολη (έναντι 9.100 ευρώ τον µήνα), εξέτασαν και άλλα διαµερίσµατα µεγάλης επιφανείας, περί τα 250 τ.µ.

Είδαν ένα διαµέρισµα και την ώρα που διαπραγµατεύονταν το µίσθωµα µε τον ιδιοκτήτη του, αυτός µη γνωρίζοντας προφανώς µε ποιους έχει να κάνει, τους πρότεινε (αν τελικά κατέληγαν σε συµφωνία) να τους δίνει απόδειξη µόνο για το µισό µίσθωµα και το υπόλοιπο να το εισπράττει «κάτω από το τραπέζι».

Το περιστατικό κοινοποίησε την Τρίτη, σε σύσκεψη στο υπουργείο Οικονοµικών, ο γενικός γραµµατέας του υπουργείου, ∆.Γεωργακόπουλος, ο οποίος είχε συναντηθεί πρόσφατα µε τους ανθρώπους του ∆ΝΤ.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 15, 2010

Δωρεάν εμπειρίες


Δευτέρα, Οκτωβρίου 11, 2010

Πλάνα από τη Κυριακάτικη δενδροφύτευση στην περιοχή του Κάστρου στη Ζάκυνθο



Τι είπε ο υπάλληλος του Δασαρχείου που επέβλεπε την επιχείρηση στην Μαρία Μαλεβίτη:



Και τι μας αποκάλυψε ο βετεράνος οικολόγος ακτιβιστής Νίκος Λαλώτης:

Δευτέρα, Οκτωβρίου 04, 2010

Σε ποιους χρωστάμε το χρέος


Κλικ στην εικόνα για μεγένθυση

Πηγή: http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=961897

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 27, 2010

Ο τελευταίος των Τροικανών

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 26, 2010

Με την πρώτη βροχούλα...

άνοιξε η γης να μας καταπιεί...

Η σημερινή εικόνα κεντρικού δρόμου της πόλης (Λεωνίδα Ζώη) μετά από έκρηξη αγωγού ύδρευσης , φαινόμενο που παρουσιάζεται για δεύτερη φορά φέτος στην ίδια περιοχή...