Θα μπορούσαν να είχαν σωθεί άμα είχαν ξαπλώσει δίπλα στα θρανία κατά μήκος του διαδρόμου. Ήταν φρικτό, καθόλου αναπόφευκτο και αναρωτήθηκα γιατί τα παιδιά δεν ήταν στους διαδρόμους. Δεν ήξερα εκείνη τη στιγμή ότι είχε δοθεί οδηγία στα παιδιά να κρυφτούν κάτω από οποιοδήποτε έπιπλο. Απλά, όταν τα κτίρια γκρεμίζονται, το βάρος της οροφής που πέφτει πάνω στα διάφορα αντικείμενα ή έπιπλα ενός δωματίου συνθλίβει αυτά τα αντικείμενα, αφήνοντας κάποιο χώρο ή κενό δίπλα τους. Αυτός ο χώρος είναι αυτό που αποκαλώ ‘τρίγωνο της ζωής’.Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ: περιοδικό ΡΑΠΟΡΤΟ







1 σχόλιο:
Τήν τύφλα στά μάτια μας ξέρουμε!
Δημοσίευση σχολίου