Η Μαρίς

Σε γραπτό υποψήφιου υπαξιωματικού του πολεμικού ναυτικού, με θέμα την Ελληνική χλωρίδα και πανίδα (1986):

Η μαρίς (κοινώς μαρίδα) είναι ένας απολύτως εύγευστος ιχθύς, ο οποίος τρώγεται τελείως (εν τω συνόλου του) κυρίως τηγανιτός. Η μαρίς όπως και η γαρίς (κοινώς γαρίδα) δεν εξημερούται. Ζει δε πάντοτε και αυτή εις αγέλας και εις αγρίαν κατάστασιν, πλην όμως δεν είναι ουδόλως επικίνδυνος κατά την θήρευσιν, όπως πχ η φάλαινα και ούτω, δια την θήραν της δεν παρίσταται ανάγκη χρησιμοποιήσεως μαριδοθηρευτικων, όπως παρίσταται ανάγκη χρησιμοποιήσεως φαλαινοθηρικών δια την θηραν της φαλαινης. Οι μαρίδες ζουν εν γένει μιαν περιορισμενην, ησυχον και χωρίς μεγαλας απαιτήσεις και συγκινήσεις ζωην, τρεφομεναι αποκλειστικώς με μικροοργανισμούς, είναι δε παντελώς άκακοι, εφόσον δεν έτυχε μέχρι σήμερον να αναβρεθεί ουδεμία περιπτωσις επιθέσεως ακόμα και εξαγριωμένης μαριδος εναντίον ανθρώπου.

Από το "Σπίτι των Ανέμων"

Το γραπτό αυτό μας φέρνει στο νου την αναφορά του αείμνηστου υπαστυνόμου του Κιλκίς, ο οποίος τέτοιες μέρες (στις 7 Απριλίου του 1923 ) πριν 86 χρόνια καταθέτει εγγράφως στο τοπικό αστυνομικό τμήμα:

« Λαμπυριζούσης και σελαγιζούσης της σελήνης παρά λίμνην της Δοϊράνης, εωράκαμεν τους ληστάς. Κράζων δε σταθήτε, ρε πούστηδες, γαμώ το σταυρό σας» και απαντησάντων «κλάσε μας τα’ αρχίδια», απέδρασαν...