Λες και ήταν χθες…

Του Μιχάλη Μιχελή

Την είδε και του άρεσε. Την πλησίασε και της πρότεινε να τα πούνε.
Εκείνη τον λοξοκοίταξε και κόμπιασε. Του χαμογέλασε στο προσκάλεσμά του…
Ήταν 20χρονοι, ανέμελοι και τρελαμένοι με τους Doors.
Η κουλ φωνή του Τζιμ Μόρισον, για την Μπόμπι. Ο ροκ ήχος για το Νικ τους έσμιξαν. Ο έρωτας δεν άργησε να ‘ρθεί.
Τα δυο παιδιά από το Pine Bush του Up State N.Y. (στη βόρεια πλευρά της πολιτείας της Νέας Υόρκης), αποφάσισαν να κάνουν πράξη το τρελό τους όνειρο.

Εκείνο το καλοκαίρι του ’69, θα τους μείνει αξέχαστο. Βγήκανε στη δημοσιά. Κάνανε οτοστόπ σε ένα περαστικό στέισον βάγκον.
Ρίξανε μέσα, μια ματιά. Δικοί μας είναι, είπε η Μπόμπι.

«Που πάτε, τους ρώτησε ο συνοδηγός».
«Μαζί σας, για το Woodstock», του απάντησε ο Νικ.
«Μπείτε μέσα. Φύγαμε…γιούπιιι…».

Έτσι ξεκίνησε η ιστορία. Ένα φιλί, ένα τρυφερό αγκάλιασμα, κουκουλωμένοι από μια κουβέρτα και μια φωτογραφία σύμβολο.

Η σκηνή, μπήκε στην αιωνιότητα.
Το εσταντανέ των δυο ερωτευμένων παιδιών, έγινε εξώφυλλο του διπλού δίσκου «Woodstock».
Χωρίς να το καταλάβουνε, είναι η φωτογραφία σύμβολο μιας εποχής.

Σαν πόστερ, μπήκαν σε αμέτρητα νεανικά δωμάτια σ’ όλο τον κόσμο. Σαν καρτ-ποστάλ, ταξίδεψαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Σαν εικόνα, σημάδεψαν ανεξίτηλα την μνήμη μας. Τα παιδιά των λουλουδιών, σπάσανε με την ιστορική ροκ συναυλία τους, εκεί στα λιβάδια του Woodstock, τον πουριτανισμό της παλιάς, της σκουριασμένης, της πολεμοχαρούς και ρατσιστικής Αμερικής.

Άνοιξαν νέους δρόμους, για την ειρήνη, την αδελφοσύνη, τα κοινωνικά κινήματα, την οικολογία, την μουσική επανάσταση.

«Κάντε έρωτα κι όχι πόλεμο»! «Δώστε μια ευκαιρία στην ειρήνη»!
«Έλα κοντά μας αδελφέ, σπάσε την μοναξιά σου»!

Συνέχεια εδώ: Περιοδικό ΡΑΠΟΡΤΟ